2022 Rekolekcje wielkopostne

również na to, że mimo iż czynimy dobro, nikt nam za to nie podziękuje, nie zauważy, a ludzie jeszcze osądzą, obmówią i wyszydzą. Jednak nie zważając na to, winniśmy dalej czynić dobro i świadczyć innym miłość. Jako uczniowie Chrystusa mamy też bronić ludzi przed nimi samymi, przed grzechem, który ich zniewala. Na rodzicach i dziadkach ciąży wielkie zadanie, aby z mądrością postawić wymagania dzieciom, które w świecie bez wymagań, same nie umieją sobie ich postawić. Zostaliśmy zachęceni, aby w trudnych sytuacjach zastanowić się, co w danym momencie zrobiłby Pan Jezus i próbować postępować tak jak On. Siłę do tego niełatwego zadania możemy czerpać z codziennej modlitwy, lektury Pisma Świętego i z sakramentów.
Tego dnia, po wieczornej Mszy Świętej, miała miejsce Droga Krzyżowa ulicami Domanowa, prowadzona przez mężczyzn. Zachęceni słowami Pana Jezusa z dzienniczka św. Faustyny: „Jedna godzina rozważania Mojej bolesnej Męki, większą zasługę ma, aniżeli cały rok biczowania się aż do krwi” (Dz. 369), wyruszyliśmy za krzyżem Chrystusa rozważając jego mękę oraz próbując dostrzec, czego uczy nas przy każdej ze stacji.
Drugi dzień rekolekcji przypadł w uroczystość św. Józefa, Oblubieńca NMP. Wpatrując się w tego wielkiego świętego, w świetle Ewangelii z dnia (Mt 1, 16. 18-21. 24a), konfrontowaliśmy nasze wyobrażenia i plany z wolą Bożą. Każdy z nas ma swoje plany na życie, swoje racje. Jesteśmy bardzo przesiąknięci racjami pochodzącymi ze świata. Jest wiele racji, ale tylko jedna prawda, należąca do Chrystusa. W miejsce naszych racji pozwalajmy wejść prawdzie Bożej, która porządkuje naszą hierarchię wartości. Całym sercem przyjmijmy to, co daje nam Bóg. Fakt, że zawsze będziemy stawiali na swoim, zniszczy nasze relacje z Bogiem i z ludźmi. Niejednokrotnie jesteśmy zmuszeni do porzucenia swoich racji, aby ratować relacje z drugim człowiekiem np. w małżeństwie.
Ostatniego dnia rekolekcji skupiliśmy się na drodze zjednoczenia z Chrystusem, które będzie wyrażało się na zewnątrz w dawaniu innym naszej miłości, dobroci, cierpliwości. Ksiądz rekolekcjonista swoją naukę oparł na obrazie przywołanym za św. Teresą z Avila: studni z wodą i wiadra. Studnia symbolizuje Kościół, wiadro – każdego z nas, a wodą jest Bóg. Wiadro może tylko pływać po powierzchni wody, może być w niej zanurzone, ale samo się nie napełnić, może wreszcie po brzegi wypełnić się wodą. Mamy napełniać się Chrystusem, bo im bardziej jesteśmy napełnieni Bogiem, tym więcej możemy Go dawać ludziom. Jeśli nie będziemy wypełnieni Bogiem, to w to miejsce wypełnimy się światem – grzechem. Będziemy więc dawać innym to, czym napełnił nas świat: zamiast miłości – nienawiść, zamiast cierpliwości – kłótnie, zamiast pokoju - ciągły lęk i niepokój. Spotkać się z Bogiem możemy np. uczestnicząc w Eucharystii. Zwróćmy naszą uwagę na to, jak uczestniczymy we Mszy Świętej. Czy wychodzimy z niej napełnieni Bogiem? Czy pamiętamy chociażby krótki fragment usłyszanego Słowa Bożego? Mamy tak napełnić się Chrystusem, żeby nie było już w nas miejsca na nic innego, po to jest Kościół i sakramenty, tak się rodzą święci, którzy przynoszą Chrystusa światu.
Nauki rekolekcyjne były bogate w przykłady z codziennego życia, które pomagały bardziej zrozumieć i przyswoić przekazywane treści. Ksiądz rekolekcjonista życzył, aby jednym z owoców duchowych tych rekolekcji było szczere zaproszenie Chrystusa do swojego życia. Swoistą „pamiątką” wysłuchanych nauk rekolekcyjnych jest książka autorstwa ks. Piotra Jarosiewicza i ks. Rafała Jarosiewicza, pt.: „7”, w której zostały opisane wydarzenia, będące potwierdzeniem działania Boga w życiu człowieka. Niektóre z tych historii ks. Piotr przytaczał podczas naszych rekolekcji. Zainteresowanie publikacją było duże, co świadczy o tym, że tegoroczne rekolekcje wielkopostne trafiły do serc naszych parafian. Oby wydały one jak najlepsze owoce w życiu osobistym, rodzinnym i parafialnym.                                   FB