40-godzinne nabożeństwo

możliwość uczestniczenia w adoracji wspólnotowej, prowadzonej przez Koła Żywego Różańca oraz indywidualnej, kiedy każdy w ciszy swojego serca spotykał się z Chrystusem ukrytym pod postacią chleba czy w milczeniu kontemplował tajemnicę Eucharystii. Wielu z nas skorzystało także z sakramentu pokuty, dzięki czemu, pojednani z Bogiem, mogliśmy się z nim spotkać w Komunii Świętej. Nabożeństwo czterdziestogodzinne zakończyliśmy uroczystą sumą odpustową sprawowaną przez księdza proboszcza we wspomnienie św. Franciszka z Asyżu. Ks. Wojciech tego dnia w kazaniach przybliżał nam postać tego wielkiego świętego Kościoła. Oprawę muzyczną Mszy Świętej zapewnił zespół „Mianka”. Po sumie ks. prałat Janusz Łoniewski, przewodniczył adoracji i procesji eucharystycznej wokół kościoła, w której wzięli także udział księża z okolicznych parafii, na czele z dziekanem brańskim, ks. Andrzejem Ulaczykiem oraz zgromadzeni parafianie i goście.

Historia czterdziestogodzinnego nabożeństwa sięga średniowiecza. Zapoczątkowano wtedy nieustanną adorację Najświętszego Sakramentu przy Grobie Pańskim, dniem i nocą, przez 40 godzin, gdyż tyle czasu, według tradycji, Pan Jezus przebywał w grobie. W 1539 r. papież Paweł III zaaprobował to nabożeństwo, uzasadniając je potrzebą „ułagodzenia gniewu Boga, spowodowanego występkami chrześcijan oraz udaremnienia wysiłków i machinacji Turków, dążących do zniszczenia chrześcijaństwa”. W XVI wieku uroczyste wystawienia Najświętszego Sakramentu, trwające najczęściej 40 godzin, organizowane były przeważnie w sytuacjach katastrof czy niebezpieczeństwa oraz jako przebłaganie za grzechy popełnione w czasie karnawału. Wśród propagatorów idei tego nabożeństwa znaleźli się m. in.: św. Filip Nereusz, św. Ignacy Loyola czy św. Antoni Maria Zaccaria. Z czasem powstawały oddzielne instrukcje regulujące sposób odprawiania czterdziestogodzinnego nabożeństwa. Zalecano w nich, aby modlącym się przyświecała intencja o pokój i obronę przed wrogami Kościoła oraz wynagradzania za grzechy swoje i bliźnich. Ważna regulacja została wydana przez papieża Klemensa XII w 1731 r. Do naszych czasów przetrwały z niej niektóre elementy adoracji eucharystycznej jak: okadzanie hostii na określone słowa pieśni „Przed tak wielkim sakramentem”, użycie ozdobnej kapy przez kapłana niosącego monstrancję czy błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem. Z czasem nabożeństwo traciło swoją bardzo uroczystą oprawę i popularność. Po Soborze Watykańskim II podtrzymano ideę 40-godzinnego nabożeństwa, podkreślając konieczność corocznego i trwającego dłuższy czas wystawienia Najświętszego Sakramentu w monstrancji do adoracji, aby miejscowa wspólnota głębiej rozważała i adorowała tajemnicę eucharystyczną. Obecnie mówi się nie tyle o nabożeństwie adoracyjnym trwającym 40 godzin, co o dłuższej adoracji eucharystycznej. Pomimo to idea pozostała taka sama i jak w przypadku każdej adoracji Najświętszego Sakramentu, ma przede wszystkim służyć pogłębieniu wiary i umocnieniu relacji z Bogiem. Eucharystia, pojęta jako zbawcza obecność Jezusa we wspólnocie wiernych i jako jej pokarm duchowy, jest czymś najcenniejszym, co Kościół posiada. Adoracja jest oddawaniem największej czci Bogu i zarazem głębokim aktem dziękczynienia, jakie składamy Ojcu za to, że w swoim Synu nawiedził i odkupił swój lud. Wywodzi się ze Mszy Świętej i ma prowadzić do pełniejszego w niej uczestnictwa. Owocami adoracji są: wzrost wiary, współczucia i miłości, coraz większe zjednoczenie z Chrystusem, przygotowanie do życia wiecznego, zanurzenie w tajemnicy Trójcy Świętej, wzrost na drodze do świętości, przygotowanie do owocnego przeżycia Mszy Świętej, wzrost łaski Bożej w nas, ochrona przed pokusami, nieszczęściami i złem.
Bóg jest blisko nas. Jezus czeka na nas i my zawsze wiemy, gdzie możemy Go znaleźć. Nie pozwólmy, by czekał daremnie. Nie omijajmy tego, co dla naszego życia najważniejsze i największe, roztargnieni i bierni. Nie przechodźmy obojętnie obok niezwykłej tajemnicy. Dajmy sobie również w ciągu tygodnia czas na to, by wstąpić do kościoła na chwilę i pobyć przed Panem, który jest tak blisko. Z naszych kościołów i kaplic stale wychodzi zaproszenie Jezusa Chrystusa. Pan jest blisko w naszym sumieniu, w swoim Słowie, osobowej obecności w Eucharystii. Pan Jezus, który do końca nas umiłował, obecny we dnie i w nocy w Najświętszym Sakramencie w tabernakulum, oczekuje w każdy dzień na nasze nawiedzenie i adorację. Chce uczestniczyć w naszym życiu nieustannie, nie tylko w od święta i obdarzać nas swoimi łaskami: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” (Mt 11, 28). Nabożeństwo czterdziestogodzinne jest czasem, w którym każdy może wstąpić do kościoła i chociaż przez kilka minut pozostawić wszystkie swoje codzienne sprawy i poświęcić ten czas tylko Bogu. Pozwala to także właściwie ustawić swoje życiowe priorytety, spojrzeć na swoje życie z innej, Bożej perspektywy. Słyszeliśmy nie raz powiedzenie św. Augustyna: „Gdzie Bóg jest na pierwszym miejscu, tam wszystko jest na swoim miejscu”. Czy pamiętam o tym, że życie doczesne jest tylko drogą do naszego prawdziwego przeznaczenia – życia wiecznego z Bogiem? Nie traktujmy Boga jako dodatku do naszego życia, ale ustawmy Go w jego centrum. Z wielu względów nie jest to łatwe, wymaga od nas wysiłku i współpracy z łaską Bożą. Ale Pan Bóg wiedział, że tak będzie, dlatego pozostał z nami w sakramencie Eucharystii, przez który umacnia nas w drodze do nieba. (Opracowano na podstawie: Ks. Piotr Gajda, „Eucharystia sercem przeżywana zadatkiem szczęśliwej wieczności”, sanctus.pl, opoka.org.pl)

„Kult Najświętszej Eucharystii”, ks. Leszek Pintal
Encyklika „Ecclesia de Eucharistia”                                                                      FB