2020 Wszystkich Świętych

życiu wiecznym w chwale. W pierwszym czytaniu z Apokalipsy (Ap 7, 2-4.9-14) słyszymy, że przed Bogiem zgromadził się „wielki tłum, którego nikt nie mógł policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków”. Są to dusze ludzi „którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i wybielili je we krwi Baranka”. Śmierć dla nich nie oznacza końca wszystkiego, ale jest przejściem z ucisku i prześladowań w świat Boga, gdzie nie ma żadnego cierpienia i żadnej śmierci, gdzie „ujrzymy Go takim, jakim jest” jak naucza św. Jan w drugim czytaniu (1 J 3, 1-3). Ewangelia natomiast (Mt 5, 1-12a) ukazuje nam osiem błogosławieństw, stanowiących swoiste streszczenie doskonałości chrześcijańskiej. Nie tylko obiecują one zbawienie ubogim, czystym, cichym, prześladowanym, wprowadzającym pokój, miłosiernym, ale równocześnie domagają się ubóstwa, czystości, wprowadzania pokoju, znoszenia prześladowań na wzór Chrystusa, który jako pierwszy wypełnił w sposób doskonały program zawarty w ośmiu błogosławieństwach. Stanowią one przesłanie zrozumiałe i proste, ale jakże wymagające - zaparcia się samego siebie, postępowania wbrew utartym schematom, narażenia się na obmowę czy wyszydzenie. Pamiętajmy jednak zawsze na obietnicę Pana Jezusa: „Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na was z mego powodu. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie.” Wydawać by się mogło, czytając powyższe, że święty to człowiek ciągle smutny, pokutujący, cierpiący. Wprost przeciwnie. Wszystkie przeciwności losu znosi on w pełnym zaufaniu Bogu, za wszystko jest Mu wdzięczny, wnosi głęboką radość wpośród otaczających go ludzi. Święty Paweł pisze: „Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się!” (Flp 4, 4). Świętość nie jest zarezerwowana dla wybranych, ale jest to główne powołanie każdego człowieka. „Świętość to nie brak upadków i słabości, lecz doskonałe pragnienie poddania się Mojej (Bożej) woli i spełnianie jej” (A. Lenczewska, „Świadectwo”, nr 872).

W Dzień Zaduszny wspominamy wszystkich wiernych zmarłych. Liturgia tego dnia kładzie wielki nacisk na nadzieję chrześcijańską, która w fakcie śmierci widzi jedynie przejście do lepszego życia w Chrystusie. Jest to dzień wspólnoty Kościoła pielgrzymującego – nas wszystkich, z Kościołem cierpiącym – duszami czyśćcowymi. Aby skrócić duszom czas pokuty w czyśćcu, ofiarowujemy za nich modlitwy, odpusty, a przede wszystkim ofiarę Mszy Świętej. Jako wyraz naszej pamięci o zmarłych pielęgnujemy ich groby oraz przyozdabiamy je kwiatami i zniczami. W tym roku pozbawieni byliśmy możliwości tradycyjnego odwiedzenia cmentarzy w Uroczystość Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny. Mimo to pamiętajmy, że to modlitwa jest głównym motywem tych dni, a kwiaty i znicze są tylko jej symbolem, chociaż także ważnym i potrzebnym. Rozświetlony nocą zniczami cmentarz tworzy bowiem specyficzny klimat, przyciągający nas na groby naszych bliskich i przyjaciół oraz ludzi, którzy zapisali się w szczególny sposób w naszej pamięci: księży, nauczycieli, obrońców Ojczyzny. Niech nawiedzeniu cmentarza towarzyszy nasza żarliwa modlitwa za zmarłych i postanowienie, aby tak żyć, żebyśmy wszyscy mogli spotkać się po śmierci z Bogiem w niebie.

W tym roku ze względu na epidemię koronawirusa, Stolica Apostolska wydała specjalny dekret, zmieniający warunki uzyskania listopadowych odpustów za zmarłych (więcej szczegółów TUTAJ). W naszej parafii, wzorem lat ubiegłych, przez osiem kolejnych dni, po Mszy Świętej, udajemy się w procesji na cmentarz parafialny, odmawiając różaniec za zmarłych polecanych w wypominkach i wszystkich spoczywających na naszym cmentarzu.

                                                                                                                                 FB